Rozdział 3

- Mógłbyś troszkę uważać jak jeździsz? – Krzyknęłam oburzona.

- Sorry. Jestem David a Ty? – Chłopak zdjął kask i podał mi rękę

- Nie zainteresowana! – Prychnęłam i odeszłam.

- Ej poczekaj! Jestem tutaj nowy i nie znam otoczenia, od kilku godzin jeżdżę i poznaję okolicę no i się gubię… Troszkę – Delikatnie się zaśmiał

- Co to ma wspólnego do tematu, że nie uważasz jak jeździsz?

- No.. w sumie nic. Mogłabyś mi pokazać okolicę? – Zapytał zawstydzony

- Nie umawiam się z nieznajomymi!

- Na szczęście ja tak! Spotkamy się tutaj o 18?

- No dobrze, oprowadzę Cię.

Poszłam do domu, mamy nie było. Dochodziła 16, więc postanowiłam znaleźć jakieś ciuchy. Otworzyłam swoją dużą drewnianą szafę. Moje ciuchy wyglądały jak rzeczy dla powodzian – Muszę wybrać się z Lily na zakupy! – Rzuciłam sama do siebie. Po przeszukaniu całej szafy znalazłam czarno niebieską sukienkę. Była wygnieciona, więc musiałam ją wyprasować. Najgorsza rzecz! Do tego czarne buty. Włosy upięłam w nieładnego koka. Zrobiłam lekki makijaż i jakieś dodatki typu biżuteria. Przed 18-nastą wyszłam z domu i poszłam w stronę bramy szkolnej, tam gdzie miałam spotkać się z Davidem. Zza zakrętu dostrzegłam czarną kurtkę i osobę siedzącą na motorze.

- Jednak przyszłaś – David się uśmiechnął

- Nie obiecuj sobie nic! To idziemy?

- Idziemy? – Zapytał zdziwiony – A co z motorem?

- Na pieszo lepiej poznasz teren – Wyrwałam się do przodu

- No dobrze. Wiesz, że nadal nie zdradziłaś mi swojego imienia? A bardzo chciałbym je poznać. – Dogonił mnie

- Nora. Skąd przyjechałeś?

- Pochodzę z Anglii, tam się urodziłem.

- A jak znalazłeś się tutaj?

- Hmm.. Dużo podróżuję po świecie – Zobaczyłam, że się zmieszał

- A Twoi rodzice?

- Moi rodzice nie żyją

- Przepraszam, nie powinnam Cię o to pytać. To są Twoje sprawy, wybacz. – Głupio mi było, że o to zapytałam.

- Nie Noro, wszystko jej w porządku może kiedyś Ci opowiem – Uśmiechnęłam się tylko a on odwzajemnił uśmiech.

Spacerowaliśmy w milczeniu.

- Dziękuje, że postanowiłaś mnie oprowadzić. Naprawdę bym się tutaj zgubił

- Masz zamiar zapisać się tutaj do szkoły? – Zmieniam temat

- Jeszcze nie wiem, nie znam nikogo innego oprócz Ciebie i nie wiem jak sobie poradzę w nowym otoczeniu. – Zbliżył się do mnie – Wyskoczymy jutro na kawę?

- Dzięki, nie pije kawy

- Herbata?

- Jutro muszę się uczyć

- Przecież jutro jest sobota

- Mam zaległości, a poza tym nawet Cię nie znam – próbowałam się wymigać

- Noro? – I nagle zadzwonił telefon.

- Przepraszam muszę odebrać, to od mamy.

- Cześć skarbie – Przywitała się ze mną mama

- Hej mamuś. Jak tam u Ciebie?

- Będę musiała zostać tydzień dużej. Poradzisz sobie? – Mama miała zatroskany głos

- Tak, jasne. Dziś przychodzi do mnie Lily na noc. – Musiałam ją okłamać

- Bawcie się dobrze.

- Dzięki – Mama się rozłączyła

- Długa rozmowa – David się zaśmiał.

- Podoba Ci się okolica?

- Bardziej podoba mi się mój przewodnik. – Powiedział to z figlarnym uśmieszkiem

- Bawi Cię to?

- Nie, ale bawi mnie to, jak się rumienisz.

- O patrz! Twój motor to ja już pójdę.

- Hej! Może Cię podwiozę?

- Nie dzięki, poradzę sobie. – Szczerze to nie chciało mi się iść 2 kilometry do domu, drogą, gdzie prawie nikt nie mieszka.

- Do zobaczenia może w szkole – Pożegnał się David

- Cześć. – Pomachałam mu, kiedy już odjeżdżał

Szłam i szłam a nogi mi się strasznie obcierały w tych butach.

Kiedy już byłam koło domu zobaczyłam czyjś samochód. Czarny Jeep. Mama pewnie chciał mi zrobić niespodziankę. Doszłam bliżej i zobaczyłam, ze ktoś siedzi w środku.

William! O nie! Co on tu robi?

Przeszłam obojętnie obok auta i zaczęłam szukać w torbie kluczy do zamka. William złapał mnie za ramię.

- Gdzie byłaś? – Jego Twarz była poważna

- Nie muszę Ci tego mówić. Zresztą, co Ty tutaj robisz?

- Przyjechałem sprawdzić jak się czujesz po dzisiejszej biologii i chciałem Cię przeprosić.

- Żałosny jesteś! Ośmieszyłeś mnie przed całą klasą! – Klucze wypadły mi z ręki

- Proszę – William podał mi je i delikatnie musnął moją rękę.

- A co ma znaczyć ta karteczka dziś rano od Ciebie? – Musiałam to wytłumaczyć

- Jaka karteczka? – William bardzo się zdziwił tym pytaniem

- Ta karteczka, w której podziękowałeś za wieczór i kurtkę

- Noro, naprawdę nie mam pojęcia, o czym mówisz

- Jasne! To wszystko, bo jestem bardzo zmęczona i chciałabym się położyć?

- Noro.. Uważaj! – William odszedł z werandy, a ja puściłam jego słowa koło uszu.

Weszłam do domu. Zamknęłam za sobą drzwi i poszłam po schodach na górę. Nie dzwoniąc do Lily ani nie biorąc prysznica po prostu się położyłam w swoim małym, ale wygodnym łóżku i zasnęłam.

Szłam wąską piaszczystą ścieżką. Niebo było czarne bez gwiazd, księżyca czy chmur. Po bokach rosły róże, ale nie piękne czerwone, tylko czarne z kolcami. Wystraszona, ubrana tylko w koszulę nocną szłam dalej przed siebie. Nagle zaczęłam słyszeć muzykę. Muzykę, poważną, klasyczną. Muzykę, która koiła mój strach. Szłam dalej a ścieżka się zwężała. Zaczęłam dostrzegać zarysy. Zarysy ludzi, istot, par tańczących. Było ich mnóstwo. Mężczyźni ubrani w czarne smokingi do ziemi z cylindrami zaś Panie w suknie z XIX w. Bałam się podejść bliżej, więc ukryłam się w gąszczu róż i obserwowałam. Zmiana partnerów. Panie z lewej przechodziły o dwóch panów dalej i znów zaczynali tańczyć. Wzrokiem przeniosłam się na orkiestrę. Siedzieli na metalowych krzesłach, ubrani w białe garnitury. I grali.. Grali, ale nie mieli instrumentów. Zdziwiłam się skąd, więc muzyka. Nagle ktoś mnie dostrzegł. Tańczące pary rozeszły się na boki. Około trzydzieści par, po jednej stronie i trzydzieści po drugiej. Na końcu było podniesienie i stały na nim dwa trony. Jeden z nich był pusty, a na drugim siedział chłopak. Nie był ubrany ani w smoking, ani w garnitur. Po prostu miał na sobie czarne dżinsy i czarną koszulę. Nagle muzyka przestała grać. Czarne róże stały się czerwone. Mężczyźni po bokach zdjęli cylindry i gestem ręki zaprosili mnie, abym podeszła do podniesienia. Tak też uczyniłam. Nie widziałam twarzy chłopaka, ponieważ było ciemno. Wyciągnął do mnie rękę. Nie miałam zamiaru podawać mu swojej, a ponieważ byłam tylko w koszuli nocnej było mi strasznie zimno i okryłam się swoimi rękami. Chłopak to zauważył zdjął swoją koszulę i mi podał. Nie chciałam zamarznąć, więc ją założyłam

- Dziękuje. – Powiedziała szeptem, ale chyba nie usłyszał

- Podaj mi rękę Noro – Wyciągnął ją jeszcze raz i złapał za moją

- Gdzie ja jestem? – Próbowałam się czegoś dowiedzieć

- A jak myślisz? – Uśmiechnęłam się tylko.

______________________

Heej! No i jak Wam się podoba 3 rozdział? :D Chcecie dłuższe rozdziały, ok będę dłuższe ale od 5 :D Ponieważ mam napisanych kilka hurtowo to już ich nie chce zmieniać. I z którą czcionką Wam się będzie lepiej czytać? Tą co była czy tą? PIERWSZY i OSTATNI raz zrobię coś takiego

Następny rozdział od 20 komentarzy!! Jeżeli będzie 20 kom to dopiero dodam. Robię to ponieważ chce wiedzieć czy ktoś czyta czy po prostu tak wchodzi :D
___________________________

A tutaj macie ode mnie Nore i Davida jak rozmawiają podczas zwiedzania miasta <3 (Tak, Nora była w sukience a tu jest w spodniach, wiem. Ale zdj fajne :D )